நீதிபதியின் மீது புகார் எழுந்தால் என்ன செய்ய முடியும்? தனக்கு எதிரான புகாரை ஒரு நீதிபதி தானே விசாரிக்கலாமா?

நான்கு நாட்கள் கழித்து ஜூலை 28ம் தேதி இந்த கேள்விக்கான பதிலை எழுத்துபூர்வமாக வழக்கறிஞர் வாஞ்சிநாதன் நேரில் ஆஜராகி சமர்ப்பித்திருந்தார். பிறகு இந்த விவகாரம் சென்னை உயர்நீதிமன்றத் தலைமை நீதிபதிக்கு மாற்றப்பட்டது.

பிபிசி தமிழிடம் பேசிய வழக்கறிஞர் வாஞ்சிநாதன், “ஜூலை 24ம் தேதி என்னிடம் எழுப்பப்பட்ட கேள்விக்கு நான் கூறியது போல எழுத்துபூர்வமாக பதில் அளித்துள்ளேன். இன்று (திங்கட்கிழமை)புதிதாக ஒரு வீடியோவை காட்டி அதற்கு விளக்கம் அளிக்க கோரினார்கள். அது குறித்தும் என்னிடம் எழுத்துபூர்வமாக என்னிடம் கேளுங்கள், பதில் தருகிறேன் என்று கூறினேன். பிறகு வழக்கு உயர்நீதிமன்றத் தலைமை நீதிபதிக்கு மாற்றப்பட்டது” என்றார்.

வழக்கறிஞர் வாஞ்சிநாதன் ஜூலை 28ம் தேதி பதில் வழங்கும் முன், மற்றொரு முக்கிய நிகழ்வு ஏற்பட்டது. தமிழ்நாட்டில் உள்ள எட்டு ஓய்வுபெற்ற நீதிபதிகள், ஜி ஆர் சுவாமிநாதன் தன் மீதான குற்றச்சாட்டை தானே விசாரிக்கக் கூடாது, வழக்கறிஞர் வாஞ்சிநாதன் உச்சநீதிமன்றத்தில் புகார் கொடுத்துள்ள நிலையில் அதன் மீது உச்சநீதிமன்றத் தலைமை நீதிபதி முடிவு எடுப்பதே சரி, வழக்கறிஞர் வாஞ்சிநாதன் மீது எந்த நடவடிக்கையையும் நீதிபதி சுவாமிநாதன் கைவிட வேண்டும் என்று கோரியிருந்தனர். மேனாள் நீதிபதிகள் கே சந்துரு, அரி பரந்தாமன், விமலா உள்ளிட்ட எட்டு பேர் விடுத்த கூட்டறிக்கையில் இது தெரிவிக்கப்பட்டிருந்தது.

ஒரு நீதிபதி தன் மீதான வழக்கை தானே விசாரிக்கக் கூடாது என்று அரசியல் சாசனத்தில் அல்லது சட்டத்தில் எழுத்துப்பூர்வமாக சொல்லப்படவில்லை. ஆனால் நீதித்துறையின் அடிப்படை கோட்பாடுகள் இதை அனுமதிப்பதில்லை.

மூத்த வழக்கறிஞர் கே.எம்.விஜயன் பிபிசி தமிழிடம் இது குறித்து பேசுகையில், “ஒரு நீதிபதி தன் மீதான வழக்கை தானே விசாரிக்கக் கூடாது. அப்படி விசாரிக்கக் கூடாது என்பது மரபல்ல, இயற்கை நீதியின் விதிகள் ஆகும். அந்த விதிகளின் படி ( Natural justice principles in administrative law) நியாயமான நீதி விசாரணையை உறுதி செய்ய இரண்டு விசயங்கள் முக்கியம் – ஒன்று ஒரு நீதிபதி தான் சம்பந்தப்பட்ட புகாரை தானே விசாரிக்கக் கூடாது (Nemo Judex in Causa Sua), அதே போன்று யார் ஒருவரும் அவரது பக்க நியாயத்தை கேட்காமல் தண்டிக்கப்படக் கூடாது (Audi Alteram Partem)” என்கிறார்.

இவை உலகில் பெரும்பாலான நாடுகளில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட, அங்கீகரிக்கப்பட்ட கோட்பாடுகள் ஆகும். இவற்றில் சிற்சில மாற்றங்களை ஒவ்வொரு நாடும் கொண்டிருக்கலாம்.

இதற்கு அர்த்தம் நீதிபதி மீது யாரும் புகார் கொடுக்கக் கூடாது என்பதல்ல என்று அவர் மேலும் விளக்குகிறார். “சம்பந்தப்பட்ட புகாரை தலைமை நீதிபதி (உச்சநீதிமன்றம் அல்லது உயர்நீதிமன்றம்) விசாரிக்க கோரலாம். தலைமை நீதிபதியே Master of Roster, அதாவது எந்த வழக்கை யார் விசாரிக்கலாம் என்று முடிவு செய்யும் அதிகாரம் அவரிடமே உள்ளது” என்றார்.

இந்தியாவில் அரசியல் சாசனத்தில் அல்லது சட்டத்தில் எழுத்துப்பூர்வமாக ஒரு நீதிபதி தன் மீதான விசாரணையை விசாரிக்கக் கூடாது என்று இல்லை என்றாலும், உச்சநீதிமன்றம் வழங்கிய தீர்ப்பு ஒன்று இந்த விவகாரம் குறித்து விரிவாக விளக்குகிறது.

உச்சநீதிமன்றத்தின் தீர்ப்புகள் கீழ் நீதிமன்றங்களையும் பிணைக்கும் நம் நாட்டில், சி.ரவிச்சந்திரன் ஐயர் vs நீதிபதி ஏ எம் பட்டாசார்ஜி (1995) வழக்கின் தீர்ப்பு இந்த விவகாரத்தில் முக்கியமாக பார்க்கப்படுகிறது.

சி.ரவிச்சந்திரன் ஐயர் எதிர் நீதிபதி ஏ எம் பட்டாசார்ஜி (1995) வழக்கில் பம்பாய் உயர்நீதிமன்றதின் தலைமை நீதிபதியாக இருந்த பட்டாசார்ஜி மீது அவர் எழுதிய சில நூல்களுக்கான கட்டணம் பெறுவது தொடர்பாக குற்றச்சாட்டுகள் எழுப்பப்பட்டன.

பம்பாய் பார் கவுன்சில் அவர் ராஜினாமா செய்ய வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியது. இது போன்ற வலியுறுத்தல்கள் கூடாது என்றும் முறையான விசாரணை வேண்டும் என்றும் பொது நல வழக்கு தொடுக்கப்பட்டது.

இந்த வழக்கில் தீர்ப்பளித்த உச்சநீதிமன்றம், இதுபோன்ற முக்கியமான விஷயங்களை பொது அல்லது ஊடக விசாரணைக்கு பதிலாக “உள் நடைமுறை” கொண்டு கையாளுவதன் மூலம் நீதித்துறை அதன் சுதந்திரத்தையும் கண்ணியத்தையும் பராமரிக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியது.

124 (4) மற்றும் (5) பிரிவுகளின் கீழ் (நீதிபதிகளை) நீக்குவதற்கு, நாடாளுமன்றம் உட்பட எந்தவொரு வெளி அதிகார அமைப்பையும் அணுகுவதற்கு முன்னர் எடுக்கப்பட வேண்டிய முதல் படியாக இந்த உள் நடைமுறை இருக்கும் என்றும் கூறியது.

“ஒரு நீதிபதிக்கு எதிரான எந்தவொரு புகாரும் ஒரு உள் நடைமுறையால் ஆராயப்படும் என்று அரசியலமைப்பு கருதுகிறது, இது இந்திய தலைமை நீதிபதி அல்லது சம்பந்தப்பட்ட உயர் நீதிமன்றத்தின் தலைமை நீதிபதியால் தொடங்கப்பட்டு மேற்பார்வையிடப்படும்.

குற்றச்சாட்டுகள் முன்வைக்கப்பட்ட நீதிபதி, தனக்கு எதிரான குற்றச்சாட்டுகளை தனிப்பட்ட முறையில் விசாரிப்பதோ அல்லது நடத்துவதோ அனுமதிக்கப்படாது.

நீதித்துறை ஒழுக்கத்தைப் பாதுகாக்கவும், நீதித்துறையின் சுதந்திரத்தைப் பாதுகாக்கவும் இந்த செயல்முறை பக்கச்சார்பற்றதாகவும், நியாயமானதாகவும், ரகசியமாகவும் இருக்க வேண்டும்.” என்று தீர்ப்பில் கூறப்பட்டுள்ளது.

இதே தீர்ப்பை மேற்கோள் காட்டி ஓய்வுபெற்ற நீதிபதிகள் வெளியிட்டுள்ள கூட்டறிக்கையில், “ஒரு நீதிபதியின் நடத்தை குறித்து யாராவது மனு அளிக்க விரும்பினால் அதை இந்திய தலைமை நீதிபதிக்கு நேரடியாக அனுப்பி வைக்க வேண்டும் என்று உச்சநீதிமன்றம் கூறியுள்ளது. தலைமை நீதிபதி ஒரு விசாரணை தேவை என்று கருதினால் அவர் ‘in-house’ (உட் குழு) விசாரணைக்கு உத்தரவிடலாம்.

அந்த விசாரணை குழு குற்றச்சாட்டுகளில் உண்மை இருக்கிறது என்று கருதினால் மட்டுமே, அந்த விவகாரத்தில் நடவடிக்கை எடுக்க உத்தரவிட முடியும். இதுதான் தற்போது உள்ள நடைமுறையாகும். சமீபத்தில் அலஹாபாத் உயர்நீதிமன்ற நீதிபதி யஷ்வந்த் வர்மா வழக்கிலும் இதே நடைமுறை பின்பற்றப்பட்டது.

எனவே, வழக்கறிஞர் வாஞ்சிநாதன் அனுப்பிய புகாரின் மீது தலைமை நீதிபதியிடமிருந்து நடவடிக்கை ஏதும் இல்லாத நிலையில், நீதிபதிகள் சம்பந்தப்பட்ட வழக்கறிஞர் மீது நடவடிக்கை எடுப்பது முதிர்ச்சியற்றதாக இருக்கும்” என்று தெரிவித்திருந்தனர்.

இந்த அறிக்கையை மேனாள் நீதிபதிகள் கே.சந்துரு, அரி பரந்தாமன், சி டி செல்வம், அக்பர் அலி, பி கலையரசன், எஸ் விமலா, கே கே சசிதரன், எஸ் எஸ் சுந்தர் ஆகியோரின் ஒப்புதலோடு அவர்கள் சார்பாக நீதிபதி சந்துரு தாம் வெளியிடுவதாக கூறியிருந்தார்.

ஆனால் ஓய்வுபெற்ற நீதிபதி கே கே சசிதரன் இந்த விவகாரத்தில் தான் ஒப்புதல் தரவில்லை என்று கூறியுள்ளதாக தகவல்கள் வெளியாகியுள்ளன. இதை நேரடியாக அவரிடம் உறுதி செய்யமுடியவில்லை.