அமெரிக்கா போல இந்தியாவிலும் அதிபர் ஆட்சிக்கு மாற இந்திரா காந்தி காலத்தில் நடந்த முயற்சி பற்றி தெரியுமா?

ஜெகஜீவன் ராம் மற்றும் அன்றைய வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர் ஸ்வரன் சிங் உள்ளிட்ட காங்கிரஸ் தலைவர்கள் மத்தியில் இந்த யோசனைகள் வரவேற்பைப் பெற்றன என்று பேராசிரியர் ராகவன் தன்னுடைய நூலில் எழுதுகிறார்.

ஹரியாணாவின் அன்றைய முதல்வர், “இந்த தேர்தல் தொல்லைகளை முடிவுக்குக் கொண்டு வர வேண்டும். என்னைக் கேட்டால் வாழ்நாள் முழுமைக்கும் என்னுடைய சகோதரி இந்திரா காந்தி இந்த நாட்டின் குடியரசுத் தலைவராக இருக்க வேண்டும் என்று கூறுவேன். வேறு எதையும் அதன் பிறகு செய்ய வேண்டியதில்லை,” என்று தெரிவித்தார்.

அன்று தமிழ்நாட்டின் முதல்வராக இருந்த மு.கருணாநிதிக்கு இந்த யோசனைகள் சரியாகப்படவில்லை. அவர் இதனை ஆதரிக்கவில்லை. அன்றைய காலகட்டத்தில் இந்தியாவில் இருந்த காங்கிரஸ் அல்லாத இரண்டு முதலமைச்சர்களில் கருணாநிதியும் ஒருவர்.

இந்திராவிடம் பி.கே. நேரு தன்னுடைய அறிக்கையை சமர்ப்பித்த போது, இந்திரா அதற்கு முழு மனதோடு ஒப்புதல் தரும் நிலையில் இல்லை என்று குறிப்பிடும் ராகவன், இதில் உள்ள சாதக பாதகங்களை ஆய்வுக்குட்படுத்துமாறு நெருங்கிய வட்டாரத்தில் உள்ளவர்களிடம் இந்திரா கோரிக்கை வைத்தார் என்றும் குறிப்பிட்டார்.

இதன் பின்னணியில் “எ ஃபிரஷ் லுக் அட் அவர் கான்ஸ்டிடியூசன்: சம் சஜ்ஜஷன்ஸ் (A Fresh Look at Our Constitution: Some suggestions) என்ற ஆவணம் ரகசியமாக உருவாக்கப்பட்டு, நம்பத்தகுந்த ஆலோசகர்களிடம் வழங்கப்பட்டது.

அமெரிக்க அதிபரைக் காட்டிலும் கூடுதல் அதிகாரங்களைக் கொண்ட குடியரசுத் தலைவர் என்ற முன்மொழிவு அதில் இடம் பெற்றிருந்தது. மக்கள் பிரதிநிதி மன்றங்கள் மற்றும் நீதித்துறை நியமனங்கள் மீதும் கட்டுப்பாட்டை உள்ளடக்கிய அதிகாரம் அப்பதவிக்கு வழங்க வேண்டும் என்று கோரப்பட்டிருந்தது.

சட்டங்கள் மற்றும் அரசியலமைப்பை விளக்கும், குடியரசுத் தலைவர் தலைமையிலான “உயர் நீதித்துறை கவுன்சில்” உருவாக்கப்பட வேண்டும் என்றும் கோரப்பட்டிருந்தது. அது உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகாரங்களை ஒன்றுமில்லாமல் செய்வதாக இருந்தது.

பி.கே. காந்தி இந்த ஆவணத்தை தாருக்கு அளித்தார். அதனை “அரசியலமைப்பை ஒரு தெளிவற்ற சர்வாதிகார திசைக்கு மடை மாற்றும் ஆவணம்,” என்று அவர் அறிந்தார். அன்றைய காங்கிரஸ் தலைவராக இருந்த டி.கே. பரூவா, 1975-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற காங்கிரஸ் கட்சியின் வருடாந்திர நிகழ்வின் போது, இந்திய அரசியலமைப்பை “முழுமையான மறுபரீசிலனைக்கு உட்படுத்த வேண்டும்,” என்று கோரிக்கை வைத்தார்.

இந்த யோசனைகளுக்கு முழுமையான செயல் வடிவம் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் இதன் நிழல் இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் 42வது திருத்தத்திற்கு வழிவகை செய்தது. 1976-ஆம் ஆண்டு அமலாக்கப்பட்ட இந்த திருத்தச் சட்டம் நாடாளுமன்ற அதிகாரங்களை விரிவாக்கியது. நீதிமன்ற தலையீட்டை கட்டுப்படுத்தியது. அதிகாரத்தை மையப்படுத்தப்பட்ட ஒன்றாக மாற்றியது.

ஐந்து அல்லது ஏழு நீதிபதிகளின் பெரும்பான்மை இருந்தால் மட்டுமே ஒரு சட்டத்தை நீக்க முடியும் என்ற வகையில் திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டது. நாடாளுமன்றத்தின் அதிகாரங்களை வரம்புக்குட்படுத்தி, அதிகார சமநிலையை பேணுதல் என்ற அரசியலமைப்பின் அடிப்படை கட்டமைப்பை நீர்த்துப் போகச் செய்[யம் வகையில் அது இருந்தது.

இதுமட்டுமின்றி மாநிலங்களில் ராணுவத்தை கொண்டு வருவதற்கான அதிகாரத்தையும், பிராந்தியங்களை மையமாக கொண்டு அவசர நிலையை பிரகடனப்படுத்துவதற்கான அதிகாரத்தையும், குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சியை நீட்டிக்கவும் கூட்டாட்சி அரசுக்கு அதிகாரம் இந்த திருத்தச் சட்டம் அளித்தது. குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சியை 6 மாதங்களில் இருந்து ஒரு வருடத்திற்கு நீட்டிக்க இது வழிவகை செய்தது. தேர்தல் விவகாரங்களை நீதித்துறையின் கட்டுப்பாட்டிற்கு வெளியே வைத்தது.

அன்றைய தினம் அதிகாரங்கள் மையப்படுத்தப்பட்ட குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சி அமலில் இல்லையென்றாலும் அதன் அடிப்படை கூறுகளை இதில் காண முடிந்தது.

“இந்த சட்டத்திருத்தம் நாடாளுமன்றத்திற்கு ஆதரவாக அரசியலமைப்பின் சம நிலையை மாற்றிவிடும்,” என்று தி ஸ்டேட்ஸ்மென் செய்தித்தாள் எச்சரித்தது.